Het affectieve contact speelt een belangrijke rol in de  ontwikkeling  van  leven  en  is  een  directe  wijze  om  datgene  wat voelbaar is, voelbaar te maken. Dit affectieve contact is de meest directe vorm van communicatie en kan veel duidelijk maken  over  de  persoon  zelf  of  een  ander,  ook  wanneer woorden te kort schieten of alles al gezegd is.

De mens raakt van nature aan. Wanneer een kind te weinig  op liefdevolle wijze wordt aangeraakt, kan dat leiden tot een verstoring van de normale ontwikkeling. Het leven, de aangeboren vermogens van een kind, worden als het ware te weinig geactiveerd. Ten gevolge van te weinig affectief, slechts functioneel contact, voelt een kind zich niet veilig, bouwt een grote lichamelijke spanning op, ontwikkelt het gevoelsleven zich  niet,  kan  het  kind  later  gevoelens  niet  herkennen  en delen, met grote gevolgen voor het volwassen leven.

In onze cultuur zijn aanraken, voelen en de lichamelijkheid lange tijd min of meer verwaarloosd. De ontwikkeling van de tast en het daarbij behorende gevoelsleven heeft geen hoge prioriteit.  In  een  overwegend  rationele,  prestatiegerichte, gehaaste maatschappij wordt analyserend gekeken. Er wordt al te dikwijls objectiverend, technisch aangeraakt zonder contact te maken. De kwaliteit van contact kunnen ervaren en maken lijdt hier ernstig onder. De emotionele armoede die hiervan het gevolg is, kan zich manifesteren in tal van klachten en relationele problemen. Wie zijn gevoelens negeert of  onderdrukt  en  vanuit  de  aanpassing  gevoelens  veinst,  die beschadigt zijn innerlijk gevoelsleven. En als een mens niet kan huilen, bang of boos zijn, dan kan hij ook niet werkelijk blij zijn en genieten.