“Hoe kom ik van dat nare gevoel af?” Met deze vraag ontmoet ik veel mensen in mijn praktijk. Wat maakt dat nare, angstige, pijnlijke of welke vervelende gevoelens dan ook, weg moeten? Het antwoord lijkt logisch, omdat het niet fijn is. En dus komen we vrijwel direct in actie om het uit onze aandacht te krijgen door het te negeren of weg te drukken. Waar overigens soms wel verrassend veel aandacht naar toe gaat.
Voor het grote verdwijnen is een aantal aantrekkelijke methodieken te verzinnen: gaan eten, drugs (waaronder alcohol) gebruiken, afleiding zoeken door met vrienden op pad te gaan of in het niks verdwijnen door tv te kijken of te gamen. Hardlopen en zoveel pijn in je lijf hebben dat je niet meer kunt nadenken, is ook niet geheel zonder vraagtekens.
We verzinnen (soms bewust, soms onbewust) allerlei manieren om maar geen last te hebben van het gevoel dat zich in ons lichaam presenteert. Het gevoel dat aandacht vraagt. Dat betekent soms dat we met een teveel aan tasjes uit de winkelstraat terugkeren of onszelf iedere avond tot laat achter de computer of een mobiel schermpje terugvinden.
Punt is alleen, dat signaal in ons lijf komt niet zomaar: het wil gehoord worden, want het vertelt ons iets. Dat innerlijk aanbellen kan allereerst met een liefdevol kriebeltje in je buik of wat geprikkel in de nek geschieden. In de hoop dat het wordt opgepikt. Als een hond die uitgelaten wil worden en mee gaat lopen met de baas en verwachtingsvol de kop kantelt. Maar wat als die baas niet reageert? En die hond z’n blaas staat op klappen?
Dan wordt het innerlijk aanbellen steviger. Hoopvol dat het dan wel een keer wordt opgepikt. Staat onze bewustwording nog steeds op ‘neglect’, dan wordt de melding uitgebreid of ontstaat er een andere sirene; waaronder bv lichamelijk klachten.
De beweging van weghouden, gaat twee kanten op. Het luisteren naar de lichamelijke en gevoelssignalen wordt vreemd door het negeren of weg willen poetsen, het wordt ook beangstigender wanneer het noodgedwongen wél wordt opgepikt omdat de ‘oren’ zich niet meer laten dichtstoppen.
Oproep!
Wellicht kunnen we elkaar weer meer aansporen over dingen na te voelen ipv na te denken? Zodat we er weer aan mogen wennen met elkaar. Het minder vreemd of zweverig te vinden als ons wordt aangeraden het hoofd even op het nachtkastje achter te laten en vooral de stem van dat vege lijf te beluisteren.