Het is zover, mijn blog-avontuur start vandaag. Eigenlijk begon het aan het begin van deze week. Er zijn namelijk enkele dagen voorbijgegaan waarin ik mij bezighield met lezen, denken, schrijven, opnieuw lezen, denken en schrijven en zo nog wel een aantal keer. Het onderwerp schoof diverse kanten op en de mij wel bekende chaos was voelbaar in mijn hele lijf.
Ik begon met enig naïef optimisme, in de veronderstelling dat ik binnen een dag of twee mijn eerste tekst wel kon posten. Naar mate de week vorderde, drong de realiteit door en mijn hoofd draaide inmiddels overuren. De verschillende ideeën en teksten maakten mij enthousiast. Maar ik verloor mij in de veronderstelling dat de onderwerpen voldoende verband hielden waarmee ze allemaal aan bod konden komen. Zo werd het hard werken om nog enige lijn te ontdekken. Bijzonder toch dat een proces van mogen schrijven langzaam meer gaat over willen schrijven. Ik voelde dat het binnen mij over een norm ging waaraan ik wilde voldoen. Best leuk die interne druk maar het bracht mij steeds verder weg bij mijzelf. Opeens realiseerde ik mij in welke chaos ik terecht was gekomen. Maar hoe nu verder?
Ok, het is nieuw voor me en ontdek de chaos. Ik voel allerlei dingen die ik wil en vooral niet wil. In mij hoor ik zinnetjes en woorden die gaan over hoe ik dit doe en wat ik daarvan vind. En dit terwijl ik lees over bevestiging.
“Jij mag zijn zoals je bent, om te worden wie je bent, maar nog niet kunt zijn. Je mag het worden op jouw wijze en op jouw uur.”
Anna Terruwe
Dr. A.A.A. Terruwe (1911-2004), een Nederlandse psychiater, kreeg bekendheid als auteur van het boek De Frustratieneurose in 1962. Hierin stelde zij “wanneer een kind wordt gefrustreerd in zijn natuurlijke verlangen naar bescherming en tederheid, naar ‘bevestiging van zijn bestaan’, kan in het gevoelsleven fundamentele onrust, onzekerheid en onbevredigdheid ontstaan.”
Hieruit vloeide in de jaren 70 de bevestigingsleer voort, wat zoveel wil zeggen als “dat het wezen van bevestiging is dat mensen elkaar laten zien en voelen dat ze goed zijn, en hoe ze goed zijn. Niet door goedkope complimentjes, maar door het oprechte plezier in dat en wie de ander is. Door het goede ervan te zien, onthul je het voor de ander.” Als kind ben je afhankelijk van de bevestiging van (in eerste instantie) je moeder. Hierdoor ontwikkel je een gevoel over jezelf. Dat je goed bent zoals je bent.
Bevestiging, dat was het onderwerp waarover ik het in dit eerste blog over wilde hebben en er ontstond een chaos aan enthousiasme en het niet vasthouden van de rode lijnen die ik niet zo bevestigd zag in mijzelf. Wie weet komt er nog eens een vervolg.